حدیث 1021
عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابـِنـَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ مِسْمَعٍ كِرْدِينٍ الْبَصْرِيِّ قَالَ
كـُنـْتُ لَا أَزِيـدُ عـَلَی أَكْلَةٍ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ فَرُبَّمَا اسْتَأْذَنْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَ أَجـِدُ الْمـَائِدَةَ قـَدْ رُفـِعـَتْ لَعـَلِّی لَا أَرَاهـَا بـَيـْنَ يَدَيْهِ فَإِذَا دَخَلْتُ دَعَا بِهَا فَأُصِيبَ مَعَهُ مِنَ الطَّعَامِ وَ لَا أَتَأَذَّی بِذَلِكَ وَ إِذَا عَقَّبْتُ بِالطَّعَامِ عِنْدَ غَيْرِهِ لَمْ أَقْدِرْ عَلَی أَنْ أَقِرَّ وَ لَمْ أَنَمْ مِنَ النَّفـْخـَةِ فـَشـَكـَوْتُ ذَلِكَ إِلَيْهِ وَ أَخْبَرْتُهُ بِأَنِّی إِذَا أَكَلْتُ عِنْدَهُ لَمْ أَتَأَذَّ بِهِ فَقَالَ يَا أَبَا سـَيَّارٍ إِنَّكَ تـَأْكـُلُ طـَعـَامَ قـَوْمٍ صـَالِحِينَ تُصَافِحُهُمُ الْمَلَائِكَةُ عَلَی فُرُشِهِمْ قَالَ قُلْتُ وَ يـَظـْهـَرُونَ لَكـُمْ قـَالَ فَمَسَحَ يَدَهُ عَلَی بَعْضِ صِبْيَانِهِ فَقَالَ هُمْ أَلْطَفُ بِصِبْيَانِنَا مِنَّا بِهِمْ
مسمع کردين بصری گويد: من در شبانه روز بيش از يکمرتبه غذا نمی‌خوردم. گاهی از امام صادق علیه السلام اجازه شرفيابی حضورش را می‌گرفتم که فکر می‌کردم سفره برچيده شده و حضرت را در برابر سفره نخواهم ديد (تا مبادا امر بخوردن کند و مرا زيان دهد) ولی چون وارد می‌شدم سفره می‌طلبيد من هم همراه حضرت غذا می‌خوردم و از آن ناراحت نمی‌شدم، ولی هرگاه در منزل ديگری غذا روی غذا می‌خوردم، آرام نمی‌گرفتم و از نفخ شکم خوابم نمی‌برد: من اين مطلب را به حضرت ياد آور شدم و گزارش دادم که هرگاه نزد او غذا می‌خوردم آزارم نمی‌دهد فرمود: ای ابا سيار! تو غذای مردم صالحی را می‌خوری که فرشتگان با آنها روی فرششان مصافحه می‌کنند، عرض کردم: برای شما آشکار هم می‌شوند؟ حضرت دست خود را بيکی از کودکانش کشيد و فرمود آنها نسبت بکودکان ما از خود ما مهربانترند.
شرح: پيداست که جواب امام صادق علیه السلام اثبات آشکار شدن فرشته را در نظر آنها نمی‌کند تا اين روایت مخالف رواياتی باشد که در سابق ذکر شد که پيغمبر صلی اللّه عليه وآله فرشته را می‌بيند و امام علیه السلام او را نمی‌بيند، زيرا مهربانی فرشته با کودکان هيچگونه تلازم و يا دلالتی بر رؤ يت او ندارد و همچنين روايات ديگری که راجع بپر فرشتگان در اين باب ذکر می‌شود، دلالت بر ديدن خود آنها ندارد.
حدیث 1022
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ يَا حُسَيْنُ وَ ضَرَبَ بِيَدِهِ إِلَی مَسَاوِرَ فِی الْبَيْتِ مَسَاوِرُ طَالَ مَا اتَّكَتْ عَلَيْهَا الْمَلَائِكَةُ وَ رُبَّمَا الْتَقَطْنَا مِنْ زَغَبِهَا
حسين بن ابی العلاء گويد: امام صادق علیه السلام دستش را به متکاهایی که در خانه بود زد و فرمود: ای حسين! اینها متکاهایی است که فرشتگان بارها بر آن تکيه داده‌اند و ما گاهی پرهای کوچک‌شان را از زمين برچيده‌ايم.
حدیث 1023
مـُحـَمَّدٌ عـَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ قَالَ حَدَّثَنِی مَالِكُ بْنُ عَطِيَّةَ الْأَحْمَسِيُّ عَنْ أَبـِي حـَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ قَالَ
دَخَلْتُ عَلَی عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ علیه السلام فَاحْتُبِسْتُ فِي الدَّارِ سَاعَةً ثُمَّ دَخَلْتُ الْبَيْتَ وَ هُوَ يَلْتَقِطُ شَيْئاً وَ أَدْخَلَ يَدَهُ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ فَنَاوَلَهُ مَنْ كَانَ فِی الْبَيْتِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ هَذَا الَّذِی أَرَاكَ تَلْتَقِطُهُ أَيُّ شَيْءٍ هُوَ فَقَالَ فَضْلَةٌ مِنْ زَغَبِ الْمَلَائِكَةِ نَجْمَعُهُ إِذَا خَلَّوْنَا نَجْعَلُهُ سَيْحاً لِأَوْلَادِنَا فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ إِنَّهُمْ لَيَأْتُونَكُمْ فَقَالَ يَا أَبَا حَمْزَةَ إِنَّهُمْ لَيُزَاحِمُونَّا عَلَی تُكَأَتِنَا
ابو حمزه ثمالی گويد. خدمت حضرت علی بن الحسين علیه السلام رسيدم، ساعتی در حياط توقف کردم و سپس وارد اتاق شدم، حضرت چيزی از زمين بر ميچيد و دستش را پشت پرده می‌برد و به کسی که در آن اطاق بود می‌داد. من عرض کردم: قربانت، چيست که می‌بينم بر ميچينی؟ فرمود: زيادي‌هایی از پر فرشتگان است که چون از نزد ما ميروند، (با ما خلوت می‌کنند) آنها را جمع مي‌کنيم، و تسبيح (بازوبند) فرزندان خود مي‌کنيم. عرض کردم: قربانت، فرشتگان نزد شما می‌آیند؟ فرمود: ای اباحمزه! آنها روی متکاها جا را بر ما تنگ می‌کنند.
شرح: راجع به پر ملائکه در مقدمه جلد اول به مناسبت توضيحی بيان کرديم.
حدیث 1024
مـُحـَمَّدٌ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام قـَالَ سـَمـِعـْتُهُ يَقُولُ مَا مِنْ مَلَكٍ يُهْبِطُهُ اللَّهُ فِی أَمْرٍ مَا يُهْبِطُهُ إِلَّا بَدَأَ بِالْإِمَامِ فَعَرَضَ ذَلِكَ عَلَيْهِ وَ إِنَّ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِكَةِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَی إِلَی صَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ
موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: فرشته‌ای نيست که خدايش برای امری به زمين فرو فرستد جز اين که ابتدا نزد امام آيد و آن امر را به او عرض کند: و رفت و آمد ملائکه از نزد خدای تبارک و تعالی به سوی صاحب الامر است.
عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابـِنـَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ مِسْمَعٍ كِرْدِينٍ الْبَصْرِيِّ قَالَ
كـُنـْتُ لَا أَزِيـدُ عـَلَی أَكْلَةٍ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ فَرُبَّمَا اسْتَأْذَنْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَ أَجـِدُ الْمـَائِدَةَ قـَدْ رُفـِعـَتْ لَعـَلِّی لَا أَرَاهـَا بـَيـْنَ يَدَيْهِ فَإِذَا دَخَلْتُ دَعَا بِهَا فَأُصِيبَ مَعَهُ مِنَ الطَّعَامِ وَ لَا أَتَأَذَّی بِذَلِكَ وَ إِذَا عَقَّبْتُ بِالطَّعَامِ عِنْدَ غَيْرِهِ لَمْ أَقْدِرْ عَلَی أَنْ أَقِرَّ وَ لَمْ أَنَمْ مِنَ النَّفـْخـَةِ فـَشـَكـَوْتُ ذَلِكَ إِلَيْهِ وَ أَخْبَرْتُهُ بِأَنِّی إِذَا أَكَلْتُ عِنْدَهُ لَمْ أَتَأَذَّ بِهِ فَقَالَ يَا أَبَا سـَيَّارٍ إِنَّكَ تـَأْكـُلُ طـَعـَامَ قـَوْمٍ صـَالِحِينَ تُصَافِحُهُمُ الْمَلَائِكَةُ عَلَی فُرُشِهِمْ قَالَ قُلْتُ وَ يـَظـْهـَرُونَ لَكـُمْ قـَالَ فَمَسَحَ يَدَهُ عَلَی بَعْضِ صِبْيَانِهِ فَقَالَ هُمْ أَلْطَفُ بِصِبْيَانِنَا مِنَّا بِهِمْ
مسمع کردين بصری گويد: من در شبانه روز بيش از يکمرتبه غذا نمی‌خوردم. گاهی از امام صادق علیه السلام اجازه شرفيابی حضورش را می‌گرفتم که فکر می‌کردم سفره برچيده شده و حضرت را در برابر سفره نخواهم ديد (تا مبادا امر بخوردن کند و مرا زيان دهد) ولی چون وارد می‌شدم سفره می‌طلبيد من هم همراه حضرت غذا می‌خوردم و از آن ناراحت نمی‌شدم، ولی هرگاه در منزل ديگری غذا روی غذا می‌خوردم، آرام نمی‌گرفتم و از نفخ شکم خوابم نمی‌برد: من اين مطلب را به حضرت ياد آور شدم و گزارش دادم که هرگاه نزد او غذا می‌خوردم آزارم نمی‌دهد فرمود: ای ابا سيار! تو غذای مردم صالحی را می‌خوری که فرشتگان با آنها روی فرششان مصافحه می‌کنند، عرض کردم: برای شما آشکار هم می‌شوند؟ حضرت دست خود را بيکی از کودکانش کشيد و فرمود آنها نسبت بکودکان ما از خود ما مهربانترند.
شرح: پيداست که جواب امام صادق علیه السلام اثبات آشکار شدن فرشته را در نظر آنها نمی‌کند تا اين روایت مخالف رواياتی باشد که در سابق ذکر شد که پيغمبر صلی اللّه عليه وآله فرشته را می‌بيند و امام علیه السلام او را نمی‌بيند، زيرا مهربانی فرشته با کودکان هيچگونه تلازم و يا دلالتی بر رؤ يت او ندارد و همچنين روايات ديگری که راجع بپر فرشتگان در اين باب ذکر می‌شود، دلالت بر ديدن خود آنها ندارد.
حدیث 1022
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ يَا حُسَيْنُ وَ ضَرَبَ بِيَدِهِ إِلَی مَسَاوِرَ فِی الْبَيْتِ مَسَاوِرُ طَالَ مَا اتَّكَتْ عَلَيْهَا الْمَلَائِكَةُ وَ رُبَّمَا الْتَقَطْنَا مِنْ زَغَبِهَا
حسين بن ابی العلاء گويد: امام صادق علیه السلام دستش را به متکاهایی که در خانه بود زد و فرمود: ای حسين! اینها متکاهایی است که فرشتگان بارها بر آن تکيه داده‌اند و ما گاهی پرهای کوچک‌شان را از زمين برچيده‌ايم.
حدیث 1023
مـُحـَمَّدٌ عـَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ قَالَ حَدَّثَنِی مَالِكُ بْنُ عَطِيَّةَ الْأَحْمَسِيُّ عَنْ أَبـِي حـَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ قَالَ
دَخَلْتُ عَلَی عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ علیه السلام فَاحْتُبِسْتُ فِي الدَّارِ سَاعَةً ثُمَّ دَخَلْتُ الْبَيْتَ وَ هُوَ يَلْتَقِطُ شَيْئاً وَ أَدْخَلَ يَدَهُ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ فَنَاوَلَهُ مَنْ كَانَ فِی الْبَيْتِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ هَذَا الَّذِی أَرَاكَ تَلْتَقِطُهُ أَيُّ شَيْءٍ هُوَ فَقَالَ فَضْلَةٌ مِنْ زَغَبِ الْمَلَائِكَةِ نَجْمَعُهُ إِذَا خَلَّوْنَا نَجْعَلُهُ سَيْحاً لِأَوْلَادِنَا فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ إِنَّهُمْ لَيَأْتُونَكُمْ فَقَالَ يَا أَبَا حَمْزَةَ إِنَّهُمْ لَيُزَاحِمُونَّا عَلَی تُكَأَتِنَا
ابو حمزه ثمالی گويد. خدمت حضرت علی بن الحسين علیه السلام رسيدم، ساعتی در حياط توقف کردم و سپس وارد اتاق شدم، حضرت چيزی از زمين بر ميچيد و دستش را پشت پرده می‌برد و به کسی که در آن اطاق بود می‌داد. من عرض کردم: قربانت، چيست که می‌بينم بر ميچينی؟ فرمود: زيادي‌هایی از پر فرشتگان است که چون از نزد ما ميروند، (با ما خلوت می‌کنند) آنها را جمع مي‌کنيم، و تسبيح (بازوبند) فرزندان خود مي‌کنيم. عرض کردم: قربانت، فرشتگان نزد شما می‌آیند؟ فرمود: ای اباحمزه! آنها روی متکاها جا را بر ما تنگ می‌کنند.
شرح: راجع به پر ملائکه در مقدمه جلد اول به مناسبت توضيحی بيان کرديم.
حدیث 1024
مـُحـَمَّدٌ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام قـَالَ سـَمـِعـْتُهُ يَقُولُ مَا مِنْ مَلَكٍ يُهْبِطُهُ اللَّهُ فِی أَمْرٍ مَا يُهْبِطُهُ إِلَّا بَدَأَ بِالْإِمَامِ فَعَرَضَ ذَلِكَ عَلَيْهِ وَ إِنَّ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِكَةِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَی إِلَی صَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ
موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: فرشته‌ای نيست که خدايش برای امری به زمين فرو فرستد جز اين که ابتدا نزد امام آيد و آن امر را به او عرض کند: و رفت و آمد ملائکه از نزد خدای تبارک و تعالی به سوی صاحب الامر است.
