حدیث 617
عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ عَلِيّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ سَعِيدٍ السّمّانِ قَالَ
كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلَانِ مِنَ الزّيْدِيّةِ فَقَالَا لَهُ أَ فِيكُمْ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطّاعَةِ قَالَ فَقَالَ لَا قَالَ فَقَالَا لَهُ قَدْ أَخْبَرَنَا عَنْكَ الثّقَاتُ أَنّكَ تُفْتِي وَ تُقِرّ وَ تَقُولُ بِهِ وَ نُسَمّيهِمْ لَكَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ هُمْ أَصْحَابُ وَرَعٍ وَ تَشْمِيرٍ وَ هُمْ مِمّنْ لَا يَكْذِبُ فَغَضِبَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فَقَالَ مَا أَمَرْتُهُمْ بِهَذَا فَلَمّا رَأَيَا الْغَضَبَ فِي وَجْهِهِ خَرَجَا فَقَالَ لِي أَ تَعْرِفُ هَذَيْنِ قُلْتُ نَعَمْ هُمَا مِنْ أَهْلِ سُوقِنَا وَ هُمَا مِنَ الزّيْدِيّةِ وَ هُمَإ؛ًً يَزْعُمَانِ أَنّ سَيْفَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم عِنْدَ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَسَنِ فَقَالَ كَذَبَا لَعَنَهُمَا اللّهُ وَ اللّهِ مَا رَآهُ عَبْدُ اللّهِ بْنُ الْحَسَنِ بِعَيْنَيْهِ وَ لَا بِوَاحِدَةٍ مِنْ عَيْنَيْهِ وَ لَا رَآهُ أَبُوهُ اللّهُمّ إِلّا أَنْ يَكُونَ رَآهُ عِنْدَ عَلِيّ بْنِ الْحُسَيْنِ فَإِنْ كَانَا صَادِقَيْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِي مَقْبِضِهِ وَ مَا أَثَرٌ فِي مَوْضِعِ مَضْرَبِهِ وَ إِنّ عِنْدِي لَسَيْفَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ إِنّ عِنْدِي لَرَايَةَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ دِرْعَهُ وَ لَامَتَهُ وَ مِغْفَرَهُ فَإِنْ كَانَا صَادِقَيْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِي دِرْعِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ إِنّ عِنْدِي لَرَايَةَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم الْمِغْلَبَةَ وَ إِنّ عِنْدِي أَلْوَاحَ مُوسَی وَ عَصَاهُ وَ إِنّ عِنْدِي لَخَاتَمَ سُلَيْمَانَ بْنِ دَاوُدَ وَ إِنّ عِنْدِي الطّسْتَ الّذِي كَانَ مُوسَی يُقَرّبُ بِهِ الْقُرْبَانَ وَ إِنّ عِنْدِي الِاسْمَ الّذِي كَانَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم إِذَا وَضَعَهُ بَيْنَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُشْرِكِينَ لَمْ يَصِلْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ إِلَی الْمُسْلِمِينَ نُشّابَةٌ وَ إِنّ عِنْدِي لَمِثْلَ الّذِي جَاءَتْ بِهِ الْمَلَائِكَةُ وَ مَثَلُ السّلَاحِ فِينَا كَمَثَلِ التّابُوتِ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِيلَ فِي أَيّ أَهْلِ بَيْتٍ وُجِدَ التّابُوتُ عَلَی أَبْوَابِهِمْ أُوتُوا النّبُوّةَ وَ مَنْ صَارَ إِلَيْهِ السّلَاحُ مِنّا أُوتِيَ الْإِمَامَةَ وَ لَقَدْ لَبِسَ أَبِي دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فَخَطّتْ عَلَی الْأَرْضِ خَطِيطاً وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَكَانَتْ وَ كَانَتْ وَ قَائِمُنَا مَنْ إِذَا لَبِسَهَا مَلَأَهَا إِنْ شَاءَ اللّهُ
سعيد سمان گويد: نزد امام صادق علیه السلام بودم که دو مرد زيدی مذهب بر آن حضرت وارد شدند و گفتند: آيا در ميان شما امامی که اطاعتش واجب باشد هست؟ (و مقصودشان اثبات امامت زيدبن علی بن الحسين علیه السلام بود) فرمود: نه (امامي که مقصود شماست در ميان ما نيست) آن دو نفر گفتند: مردمان موثق به ما خبر دادند که شما به آن فتوی دهی و اعتراف کنی و عقيده داری و آن خبر دهندگان فلان و فلان هستند که نام می‌بريم و ايشان دارای تقوی و کوشش در عبادتند و دروغ نگويند، امام صادق علیه السلام در غضب شد و فرمود: من به آنها چنين دستوری نداده‌ام، چون آن دو نفر آثار غضب چهره امام ديدند، بيرون رفتند. حضرت به من فرمود: این دو نفر را می‌شناسی؟ عرض کردم: آری، اینها اهل بازار ما هستند و از طايفه زيديه می‌باشند و عقيده دارند که شمشير پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد عبدالله بن حسن است، فرمود: خدای لعنتشان کند، دروغ می‌گويند. به خدا که عبدالله بن حسن آن را نديده نه با يک چشم و نه با دو چشمش و پدرش هم آن را نديده، جز اين که ممکن است آن را نزد علی بن حسين ديده باشد، اگر راست می‌گويند، چه علامتی در دسته آن است؟ و چه نشانه و اثری در لبه تيغ آن است؟ همانا شمشير صل علی علیه و آله و سلم نزد من است همانا پرچم و جوشن و زره و خود پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، اگر راست می‌گويند، در زره پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم چه علامتی است؟ همانا پرچم ظفر بخش پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، همانا الواح موسی و عصای او نزد من است، همانا انگشتر سليمان بن داوود، نزد منست وطشتی که موسی قربانی را در آن انجام می‌داد، نزد منست، همانا اسمی که نزد پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم بود و چون (در جبهه جنگ) آن را ميان مسلمانان و کفار می‌گذاشت، چوبه تيری از کفار به مسلمين نمی‌رسيد نزد من است و من آن را می‌دانم همانا آن چه را فرشتگان (از اسلحه برای پيغمبران سابق) آورده‌اند نزد من است و داستان سلاح در خاندان ما همان داستان تابوت است در بنی اسرائيل بر در هر خاندانی که تابوت پيدا می‌شد، نشانه اعطاء نبوت بود و سلاح به هر کس از ما خانواده رسد امامت به او داده می‌شود، همانا پدرم زره رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم را پوشيده و دامنش اندکی به زمين می‌کشيد و من آن را پوشيدم همچنان بود (گاهی به زمين می‌کشيد و گاهی نمی‌کشيد و اختلاف محسوسی نداشت) و قائم ما کسی است که چون آن را پوشيد به اندازه قامتش باشد انشاء الله.
توضیح: مرحوم مجلسی فرمايد: تابوت صندوقی بود برای تورات از چوب شمشاد و طلا کاری شده به حجم سه ذراع در دو زاع، چون موسی به جنگی می‌رفت، تابوت را در لشکر می‌بردند تا لشکريان آرامش دل يابند و فرار نکنند.
حدیث 618
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ الْأَشْعَرِيّ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيّ الْوَشّاءِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَی بْنِ أَعْيَنَ قَالَ
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام يَقُولُ عِنْدِي سِلَاحُ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَا أُنَازَعُ فِيهِ ثُمّ قَالَ إِنّ السّلَاحَ مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ لَكَانَ خَيْرَهُمْ ثُمّ قَالَ إِنّ هَذَا الْأَمْرَ يَصِيرُ إِلَی مَنْ يُلْوَی لَهُ الْحَنَكُ فَإِذَا كَانَتْ مِنَ اللّهِ فِيهِ الْمَشِيئَةُ خَرَجَ فَيَقُولُ النّاسُ مَا هَذَا الّذِي كَانَ وَ يَضَعُ اللّهُ لَهُ يَداً عَلَی رَأْسِ رَعِيّتِهِ
عبدالاعلی بن اعين گويد: شنيدم که امام صادق علیه السلام می‌فرمود: اسلحه پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، کسی نسبت به آن با من نتواند نزاع کند (يعنی ميراث مخصوص ماست يا آن که خدا نگذارد کسی آن را به زور از ما بر بايد يا بودن آن را نزد ما انکار کند) همانا سلاح از آسيب محفوظ است (در دست هر کس باشد از گناه و لغزش بر کنار است)، اگر به دست بدترين مخلوق خدا بيفتد بهترين ايشان شود (ولی خدا به دست او نمی‌اندازد) سپس فرمود: اگر امامت در آخر به کسی رسد که چانه به سوی او کج شود (يعنی همه مطبع او شوند و يا آن که طولانی شدن غيبتش سبب شود که مردم به شیعیانش دهن کجی کنند و استهزاء نمايند) و چون خواست خدا درباره او صورت گيرد، بيرون شود، مردم گويند: اين چه واقعه‌ای است، خدا از برکت آن حضرت بر سر رعيتش دست رحمت نهد (تا عقلشان کامل شود).
حدیث 619
مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ النّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنْ يَحْيَی الْحَلَبِيّ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ تَرَكَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فِي الْمَتَاعِ سَيْفاً وَ دِرْعاً وَ عَنَزَةً وَ رَحْلًا وَ بَغْلَتَهُ الشّهْبَاءَ فَوَرِثَ ذَلِكَ كُلّهُ عَلِيّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام
امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم در ميان کالای خويش شمشيری و زرهی و نيزه‌ای و زينی و استر شهبایی داشت که در ترکه او بود و همه به علی بن ابی طالب به ارث رسيد (يعنی چون اين اسلحه نشانه امامت و جانشينی آن حضرت بود، به او منتقل شد و اینها مانند دين و وصيت از ترکه خارج است).
حدیث 620
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْوَشّاءِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ لَبِسَ أَبِي دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم ذَاتَ الْفُضُولِ فَخَطّتْ وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَفَضَلَتْ
امام صادق علیه السلام فرمايد: پدرم زره ذات الفضول پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم را در بر کرد، به زمين کشيده شد، من آن را پوشيدم، از قامتم بلندتر بود.
حدیث 621
أَحْمَدُ بْنُ مُحَمّدٍ وَ مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ
عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرّضَا علیه السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ ذِي الْفَقَارِ سَيْفِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم مِنْ أَيْنَ هُوَ قَالَ هَبَطَ بِهِ جَبْرَئِيلُ علیه السلام مِنَ السّمَاءِ وَ كَانَتْ حِلْيَتُهُ مِنْ فِضّةٍ وَ هُوَ عِنْدِي
احمد بن ابی عبدالله گويد: از حضرت رضا علیه السلام پرسيدم که ذوالفقار شمشير رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم از کجا آمد؟ فرمود: جبرئيل علیه السلام آن را از آسمان آورد و زيور آن از نقره بود و آن نزد من است.
حدیث 622
عَلِيّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرّحْمَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ حَكِيمٍ
عَنْ أَبِي إِبْرَاهِيمَ علیه السلام قَالَ السّلَاحُ مَوْضُوعٌ عِنْدَنَا مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ كَانَ خَيْرَهُمْ لَقَدْ حَدّثَنِي أَبِي أَنّهُ حَيْثُ بَنَی بِالثّقَفِيّةِ وَ كَانَ قَدْ شُقّ لَهُ فِي الْجِدَارِ فَنُجّدَ الْبَيْتُ فَلَمّا كَانَتْ صَبِيحَةُ عُرْسِهِ رَمَی بِبَصَرِهِ فَرَأَی حَذْوَهُ خَمْسَةَ عَشَرَ مِسْمَاراً فَفَزِعَ لِذَلِكَ وَ قَالَ لَهَا تَحَوّلِي فَإِنّي أُرِيدُ أَنْ أَدْعُوَ مَوَالِيّ فِي حَاجَةٍ فَكَشَطَهُ فَمَا مِنْهَا مِسْمَارٌ إِلّا وَجَدَهُ مُصْرِفاً طَرَفَهُ عَنِ السّيْفِ وَ مَا وَصَلَ إِلَيْهِ مِنْهَا شَيْ ءٌ
موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: اسلحه نزد ما نهاده شده، از آسيب محفوظ است اگر نزد بدترين مخلوق خدا گذارند، بهترين ايشان شود (به سه حديث قبل رجوع شود) پدرم به من خبر داد که چون باز وجه ثقفيه خويش عروسی کرد، اطاقی را که اسلحه را در شکاف ديوار آن پنهان کرده بود، برای عروسی زينت کرده بودند، بامداد شب زفاف چشمش به ديوار افتاد، در محل شکاف جای پانزده ميخ ديد و نگران شد، بعروس گفت: از اطاق بيرون رو که می‌خواهم غلامان را برای کاری بخوانم پس شکاف را بررسی کرد و ديد سر میخ‌ها از طرف شمشير بر گشته و به آن بر خورد نکرده است. (نقل اين داستان دليل محفوظ بودن اسلحه از آسيب است).
حدیث 623
مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَی عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ حُجْرٍ عَنْ حُمْرَانَ
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَمّا يَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَتْ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِيفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِيّ علیه السلام عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَيْنِ علیه السلام فَلَمّا خَشِينَا أَنْ نُغْشَی اسْتَوْدَعَهَا أُمّ سَلَمَةَ ثُمّ قَبَضَهَا بَعْدَ ذَلِكَ عَلِيّ بْنُ الْحُسَيْنِ علیه السلام قَالَ فَقُلْتُ نَعَمْ ثُمّ صَارَ إِلَی أَبِيكَ ثُمّ انْتَهَی إِلَيْكَ وَ صَارَ بَعْدَ ذَلِكَ إِلَيْكَ قَالَ نَعَمْ
حمران گويد: از امام باقر علیه السلام پرسيدم درباره آن چه مردم گويند که نامه مهر شده‌ای بام سلمه داده شد، امام علیه السلام فرمود: چون پيغبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت. علمش و سلاحش و هر چه نزد او بود (از نشانه‌های امامت) به علی به ارث رسيد، سپس به حسن و پس از او به حسين علیه السلام رسيد و چون نگران شديم که گرفتار شويم (و در داستان کربلا آن اسلحه به دست دشمن افتد) حسين علیه السلام آن را بام سلمه سپرد. سپس علی بن الحسين علیه السلام آن را باز گرفت، من عرض کردم: آری چنين است، سپس به پدرت رسيد و پس از وی به شما رسيد؟ فرمود: بلی.
حدیث 624
مُحَمّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ فَضَالَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ قَالَ
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَمّا يَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِيفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِيّ علیه السلام عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَيْنِ علیه السلام قَالَ قُلْتُ ثُمّ صَارَ إِلَی عَلِيّ بْنِ الْحُسَيْنِ ثُمّ صَارَ إِلَی ابْنِهِ ثُمّ انْتَهَی إِلَيْكَ فَقَالَ نَعَمْ
عمر بن ابان گويد: از امام صادق علیه السلام پرسيدم راجع به آن چه مردم می‌گويد که نامه مهر شده‌ای بام سلمه داده شد، امام فرمود چون پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت، علمش و سلاحش و آن چه از ميراث انبياء داشت، به عليه السلام به ارث رسيد، سپس به حسن و پس از او به حسين علیه السلام رسيد، عرض کردم: سپس به علی بن حسين و پس از او به پسرش و سپس به شما رسيد؟ فرمود: آری.
حدیث 625
مُحَمّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْوَلِيدِ شَبَابٍ الصّيْرَفِيّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ لَمّا حَضَرَتْ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم الْوَفَاةُ دَعَا الْعَبّاسَ بْنَ عَبْدِ الْمُطّلِبِ وَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام فَقَالَ لِلْعَبّاسِ يَا عَمّ مُحَمّدٍ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ فَرَدّ عَلَيْهِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللّهِ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي إِنّي شَيْخٌ كَثِيرُ الْعِيَالِ قَلِيلُ الْمَالِ مَنْ يُطِيقُكَ وَ أَنْتَ تُبَارِي الرّيحَ قَالَ فَأَطْرَقَ صل علی علیه و آله و سلم هُنَيْئَةً ثُمّ قَالَ يَا عَبّاسُ أَ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ فَقَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي شَيْخٌ كَثِيرُ الْعِيَالِ قَلِيلُ الْمَالِ وَ أَنْتَ تُبَارِي الرّيحَ قَالَ أَمَا إِنّي سَأُعْطِيهَا مَنْ يَأْخُذُهَا بِحَقّهَا ثُمّ قَالَ يَا عَلِيّ يَا أَخَا مُحَمّدٍ أَ تُنْجِزُ عِدَاتِ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ وَ تَقْبِضُ تُرَاثَهُ فَقَالَ نَعَمْ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي ذَاكَ عَلَيّ وَ لِي قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَيْهِ حَتّی نَزَعَ خَاتَمَهُ مِنْ إِصْبَعِهِ فَقَالَ تَخَتّمْ بِهَذَا فِي حَيَاتِي قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَی الْخَاتَمِ حِينَ وَضَعْتُهُ فِي إِصْبَعِي فَتَمَنّيْتُ مِنْ جَمِيعِ مَا تَرَكَ الْخَاتَمَ ثُمّ صَاحَ يَا بِلَالُ عَلَيّ بِالْمِغْفَرِ وَ الدّرْعِ وَ الرّايَةِ وَ الْقَمِيصِ وَ ذِي الْفَقَارِ وَ السّحَابِ وَ الْبُرْدِ وَ الْأَبْرَقَةِ وَ الْقَضِيبِ قَالَ فَوَ اللّهِ مَا رَأَيْتُهَا غَيْرَ سَاعَتِي تِلْكَ يَعْنِي الْأَبْرَقَةَ فَجِي ءَ بِشِقّةٍ كَادَتْ تَخْطَفُ الْأَبْصَارَ فَإِذَا هِيَ مِنْ أَبْرُقِ الْجَنّةِ فَقَالَ يَا عَلِيّ إِنّ جَبْرَئِيلَ أَتَانِي بِهَا وَ قَالَ يَا مُحَمّدُ اجْعَلْهَا فِي حَلْقَةِ الدّرْعِ وَ اسْتَذْفِرْ بِهَا مَكَانَ الْمِنْطَقَةِ ثُمّ دَعَا بِزَوْجَيْ نِعَالٍ عَرَبِيّيْنِ جَمِيعاً أَحَدُهُمَإ؛ّّ مَخْصُوفٌ وَ الْ آخَرُ غَيْرُ مَخْصُوفٍ وَ الْقَمِيصَيْنِ الْقَمِيصِ الّذِي أُسْرِيَ بِهِ فِيهِ وَ الْقَمِيصِ الّذِي خَرَجَ فِيهِ يَوْمَ أُحُدٍ وَ الْقَلَانِسِ الثّلَاثِ قَلَنْسُوَةِ السّفَرِ وَ قَلَنْسُوَةِ الْعِيدَيْنِ وَ الْجُمَعِ وَ قَلَنْسُوَةٍ كَانَ يَلْبَسُهَا وَ يَقْعُدُ مَعَ أَصْحَابِهِ ثُمّ قَالَ يَا بِلَالُ عَلَيّ بِالْبَغْلَتَيْنِ الشّهْبَاءِ وَ الدّلْدُلِ وَ النّاقَتَيْنِ الْعَضْبَاءِ وَ الْقَصْوَاءِ وَ الْفَرَسَيْنِ الْجَنَاحِ كَانَتْ تُوقَفُ بِبَابِ الْمَسْجِدِ لِحَوَائِجِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم يَبْعَثُ الرّجُلَ فِي حَاجَتِهِ فَيَرْكَبُهُ فَيَرْكُضُهُ فِي حَاجَةِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ حَيْزُومٍ وَ هُوَ الّذِي كَانَ يَقُولُ أَقْدِمْ حَيْزُومُ وَ الْحِمَارِ عُفَيْرٍ فَقَالَ اقْبِضْهَا فِي حَيَاتِي فَذَكَرَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام أَنّ أَوّلَ شَيْ ءٍ مِنَ الدّوَابّ تُوُفّيَ عُفَيْرٌ سَاعَةَ قُبِضَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم قَطَعَ خِطَامَهُ ثُمّ مَرّ يَرْكُضُ حَتّی أَتَی بِئْرَ بَنِي خَطْمَةَ بِقُبَا فَرَمَی بِنَفْسِهِ فِيهَا فَكَانَتْ قَبْرَهُ وَ رُوِيَ أَنّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام قَالَ إِنّ ذَلِكَ الْحِمَارَ كَلّمَ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فَقَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي إِنّ أَبِي حَدّثَنِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدّهِ عَنْ أَبِيهِ أَنّهُ كَانَ مَعَ نُوحٍ فِي السّفِينَةِ فَقَامَ إِلَيْهِ نُوحٌ فَمَسَحَ عَلَی كَفَلِهِ ثُمّ قَالَ يَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ هَذَا الْحِمَارِ حِمَارٌ يَرْكَبُهُ سَيّدُ النّبِيّينَ وَ خَاتَمُهُمْ فَالْحَمْدُ لِلّهِ الّذِي جَعَلَنِي ذَلِكَ الْحِمَارَ
امام صادق علیه السلام فرمود: چون وفات رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم در رسيد، عباس بن عبدالمطلب و اميرالمؤمنين علیه السلام را طلب کرد و به عباس فرمود: عموی محمد! قبول می‌کنی که ارث محمد را ببری و قرضش را بپردازی و به وعده‌هايش وفا کنی؟ او نپذيرفت و گفت: ای رسول خدا پدر و مادرم قربانت، من پيرمردم، عيالم بسيار و مالم اندک است و تو در سخاوت با باد مسابقه گذاشته‌ای چه کسی طاقت وصايت تو را دارد؟ حضرت اندکی سر پائين انداخت و سپس فرمود: عباس می‌پذيری که ارث محمد را ببری و قرضش را ادا کنی و وعده‌هايش را عملی کنی؟ عرض کرد: پدر و مادرم بقربانت پيرمردی عيالمند و نادارم و تو با باد مسابقه داری. فرمود: همانا اين وصيت به کسی می‌سپارم که شايسته دريافت آن است، سپس فرمود: ای علی! ای بردار محمد! قبول داری که وعده‌های محمد را عمل کنی و قرضش را بپردازی و ميراثش را بگيری؟ (در کيفيت سؤال حضرت از اين دو نفر نکته‌ای لطيف است که در خطاب به عباس اولا گرفتن ميراث را می‌فرمايد و نسبت به علی علیه السلام قرض و وعده را مقدم می‌دارد تا تلوحيا اشاره به طرز فکر آن دو نفر نموده باشد) علی عرض کرد: آری پدر و مادرم بقربانت، سود و زيانش با من، عليه السلام فرمود: من به پيغمبر نظر می‌کردم، ديدم انگشتر خويش از انگشت بيرون کرد و فرمود: تا من زنده‌ام اين انگشتر به دست کن، چون در انگشتم نهادم، به آن نظر کردم و آرزو بردم که از تمام‌تر که آن حضرت همين انگشتر را داشته باشم. سپس فرياد زد، ای بلال! آن کلاه و زره و پرچم و پيراهن و ذوالفقار عمامه سحاب و جامه برد و کمربند و عصا را بياور، علی علیه السلام فرمايد: من تا آن ساعت آن کمربند را نديده بودم، قطعه و رشته‌ای آورد که چشم‌ها را خيره می‌کرد و معلوم شد که از کمربندهای بهشتی است، پيغمبر فرمود: ای، جبرئيل را برايم آورد و گفت: ای محمد اين را در حلقه‌های زره بگذار و در جای کمربند به کمر ببند، سپس دو جفت نعلين عربی طلبيد که يکی وصله داشت و ديگری بی وصله بود و پيراهن خواست يکی پيراهنی که با آن بمعراج رفته بود و ديگر پيراهنی که با آن به جنگ احد رفته بود و سه کلاه را طلب کرد: کلاه مسافرت و کلاه روز عيد فطر و قربان و روزهای جمعه و کلاهی که به سر می‌گذاشت و با اصحابش مجلس می‌کرد، سپس فرمود: ای بلال دو استر: شهباء و دلدل و دو شتر: عضباء و قصوی و دو اسب: جناح و حيزوم را بياور جناح اسبی بود که به در مسجد بسته بود و پيغمبر برای کارهای شخصی خود مردی را می‌فرستاد که آن را سوار شود و بتازد و حيزوم اسبی بود که پيغمبر به او می‌فرمود: (پيش برو ای خيزوم (1)) و الاغلی را که عفير نام داشت آورد. پيغمبر فرمود: تا من زنده‌ام، اینها را دريافت کن، اميرالمؤمنين علیه السلام گويد: نخستين چارپایی که مرد، همان عفير بود. ساعتی که پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت، افسارش را پاره کرد و می‌تاخت تا در محله قبا بر سر چاه بنی خطمه رسيد، خود را در آن افکند و همان چاه گورش گشت و روایت شده که اميرالمؤمنين علیه السلام فرمود: اين الاغ با پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم به سخن در آمد و گفت: پدر و مادرم قربانت! پدرم از پدرش و او از جدش و او از پدرش نقل کرد که او با جناب نوح در کمين بوده و نوح بر خاسته و دست به کفل او کشيده و گفته: از پشت اين الاغ، الاغی آيد که سيد پيغمبران و آخرين ايشان بر آن سوار شود، خدا را شکر که مرا همان الاغ قرار داد.
توضیح: قسمت آخر روایت که راجع به سخن گفتن الاغ است، به لفظ (روی) نقل شده و معلوم نيست که چه اشخاصی آن را برای مرحوم کلينی نقل کرده‌اند و به اصطلاح (علم دراية) مرسل و مقطوع است و در مقام اعتباری به پای روايات مُسند نمی‌رسد.
عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ عَلِيّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ سَعِيدٍ السّمّانِ قَالَ
كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلَانِ مِنَ الزّيْدِيّةِ فَقَالَا لَهُ أَ فِيكُمْ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطّاعَةِ قَالَ فَقَالَ لَا قَالَ فَقَالَا لَهُ قَدْ أَخْبَرَنَا عَنْكَ الثّقَاتُ أَنّكَ تُفْتِي وَ تُقِرّ وَ تَقُولُ بِهِ وَ نُسَمّيهِمْ لَكَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ هُمْ أَصْحَابُ وَرَعٍ وَ تَشْمِيرٍ وَ هُمْ مِمّنْ لَا يَكْذِبُ فَغَضِبَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فَقَالَ مَا أَمَرْتُهُمْ بِهَذَا فَلَمّا رَأَيَا الْغَضَبَ فِي وَجْهِهِ خَرَجَا فَقَالَ لِي أَ تَعْرِفُ هَذَيْنِ قُلْتُ نَعَمْ هُمَا مِنْ أَهْلِ سُوقِنَا وَ هُمَا مِنَ الزّيْدِيّةِ وَ هُمَإ؛ًً يَزْعُمَانِ أَنّ سَيْفَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم عِنْدَ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَسَنِ فَقَالَ كَذَبَا لَعَنَهُمَا اللّهُ وَ اللّهِ مَا رَآهُ عَبْدُ اللّهِ بْنُ الْحَسَنِ بِعَيْنَيْهِ وَ لَا بِوَاحِدَةٍ مِنْ عَيْنَيْهِ وَ لَا رَآهُ أَبُوهُ اللّهُمّ إِلّا أَنْ يَكُونَ رَآهُ عِنْدَ عَلِيّ بْنِ الْحُسَيْنِ فَإِنْ كَانَا صَادِقَيْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِي مَقْبِضِهِ وَ مَا أَثَرٌ فِي مَوْضِعِ مَضْرَبِهِ وَ إِنّ عِنْدِي لَسَيْفَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ إِنّ عِنْدِي لَرَايَةَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ دِرْعَهُ وَ لَامَتَهُ وَ مِغْفَرَهُ فَإِنْ كَانَا صَادِقَيْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِي دِرْعِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ إِنّ عِنْدِي لَرَايَةَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم الْمِغْلَبَةَ وَ إِنّ عِنْدِي أَلْوَاحَ مُوسَی وَ عَصَاهُ وَ إِنّ عِنْدِي لَخَاتَمَ سُلَيْمَانَ بْنِ دَاوُدَ وَ إِنّ عِنْدِي الطّسْتَ الّذِي كَانَ مُوسَی يُقَرّبُ بِهِ الْقُرْبَانَ وَ إِنّ عِنْدِي الِاسْمَ الّذِي كَانَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم إِذَا وَضَعَهُ بَيْنَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُشْرِكِينَ لَمْ يَصِلْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ إِلَی الْمُسْلِمِينَ نُشّابَةٌ وَ إِنّ عِنْدِي لَمِثْلَ الّذِي جَاءَتْ بِهِ الْمَلَائِكَةُ وَ مَثَلُ السّلَاحِ فِينَا كَمَثَلِ التّابُوتِ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِيلَ فِي أَيّ أَهْلِ بَيْتٍ وُجِدَ التّابُوتُ عَلَی أَبْوَابِهِمْ أُوتُوا النّبُوّةَ وَ مَنْ صَارَ إِلَيْهِ السّلَاحُ مِنّا أُوتِيَ الْإِمَامَةَ وَ لَقَدْ لَبِسَ أَبِي دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فَخَطّتْ عَلَی الْأَرْضِ خَطِيطاً وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَكَانَتْ وَ كَانَتْ وَ قَائِمُنَا مَنْ إِذَا لَبِسَهَا مَلَأَهَا إِنْ شَاءَ اللّهُ
سعيد سمان گويد: نزد امام صادق علیه السلام بودم که دو مرد زيدی مذهب بر آن حضرت وارد شدند و گفتند: آيا در ميان شما امامی که اطاعتش واجب باشد هست؟ (و مقصودشان اثبات امامت زيدبن علی بن الحسين علیه السلام بود) فرمود: نه (امامي که مقصود شماست در ميان ما نيست) آن دو نفر گفتند: مردمان موثق به ما خبر دادند که شما به آن فتوی دهی و اعتراف کنی و عقيده داری و آن خبر دهندگان فلان و فلان هستند که نام می‌بريم و ايشان دارای تقوی و کوشش در عبادتند و دروغ نگويند، امام صادق علیه السلام در غضب شد و فرمود: من به آنها چنين دستوری نداده‌ام، چون آن دو نفر آثار غضب چهره امام ديدند، بيرون رفتند. حضرت به من فرمود: این دو نفر را می‌شناسی؟ عرض کردم: آری، اینها اهل بازار ما هستند و از طايفه زيديه می‌باشند و عقيده دارند که شمشير پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد عبدالله بن حسن است، فرمود: خدای لعنتشان کند، دروغ می‌گويند. به خدا که عبدالله بن حسن آن را نديده نه با يک چشم و نه با دو چشمش و پدرش هم آن را نديده، جز اين که ممکن است آن را نزد علی بن حسين ديده باشد، اگر راست می‌گويند، چه علامتی در دسته آن است؟ و چه نشانه و اثری در لبه تيغ آن است؟ همانا شمشير صل علی علیه و آله و سلم نزد من است همانا پرچم و جوشن و زره و خود پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، اگر راست می‌گويند، در زره پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم چه علامتی است؟ همانا پرچم ظفر بخش پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، همانا الواح موسی و عصای او نزد من است، همانا انگشتر سليمان بن داوود، نزد منست وطشتی که موسی قربانی را در آن انجام می‌داد، نزد منست، همانا اسمی که نزد پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم بود و چون (در جبهه جنگ) آن را ميان مسلمانان و کفار می‌گذاشت، چوبه تيری از کفار به مسلمين نمی‌رسيد نزد من است و من آن را می‌دانم همانا آن چه را فرشتگان (از اسلحه برای پيغمبران سابق) آورده‌اند نزد من است و داستان سلاح در خاندان ما همان داستان تابوت است در بنی اسرائيل بر در هر خاندانی که تابوت پيدا می‌شد، نشانه اعطاء نبوت بود و سلاح به هر کس از ما خانواده رسد امامت به او داده می‌شود، همانا پدرم زره رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم را پوشيده و دامنش اندکی به زمين می‌کشيد و من آن را پوشيدم همچنان بود (گاهی به زمين می‌کشيد و گاهی نمی‌کشيد و اختلاف محسوسی نداشت) و قائم ما کسی است که چون آن را پوشيد به اندازه قامتش باشد انشاء الله.
توضیح: مرحوم مجلسی فرمايد: تابوت صندوقی بود برای تورات از چوب شمشاد و طلا کاری شده به حجم سه ذراع در دو زاع، چون موسی به جنگی می‌رفت، تابوت را در لشکر می‌بردند تا لشکريان آرامش دل يابند و فرار نکنند.
حدیث 618
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ الْأَشْعَرِيّ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيّ الْوَشّاءِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَی بْنِ أَعْيَنَ قَالَ
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام يَقُولُ عِنْدِي سِلَاحُ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَا أُنَازَعُ فِيهِ ثُمّ قَالَ إِنّ السّلَاحَ مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ لَكَانَ خَيْرَهُمْ ثُمّ قَالَ إِنّ هَذَا الْأَمْرَ يَصِيرُ إِلَی مَنْ يُلْوَی لَهُ الْحَنَكُ فَإِذَا كَانَتْ مِنَ اللّهِ فِيهِ الْمَشِيئَةُ خَرَجَ فَيَقُولُ النّاسُ مَا هَذَا الّذِي كَانَ وَ يَضَعُ اللّهُ لَهُ يَداً عَلَی رَأْسِ رَعِيّتِهِ
عبدالاعلی بن اعين گويد: شنيدم که امام صادق علیه السلام می‌فرمود: اسلحه پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم نزد من است، کسی نسبت به آن با من نتواند نزاع کند (يعنی ميراث مخصوص ماست يا آن که خدا نگذارد کسی آن را به زور از ما بر بايد يا بودن آن را نزد ما انکار کند) همانا سلاح از آسيب محفوظ است (در دست هر کس باشد از گناه و لغزش بر کنار است)، اگر به دست بدترين مخلوق خدا بيفتد بهترين ايشان شود (ولی خدا به دست او نمی‌اندازد) سپس فرمود: اگر امامت در آخر به کسی رسد که چانه به سوی او کج شود (يعنی همه مطبع او شوند و يا آن که طولانی شدن غيبتش سبب شود که مردم به شیعیانش دهن کجی کنند و استهزاء نمايند) و چون خواست خدا درباره او صورت گيرد، بيرون شود، مردم گويند: اين چه واقعه‌ای است، خدا از برکت آن حضرت بر سر رعيتش دست رحمت نهد (تا عقلشان کامل شود).
حدیث 619
مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ النّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنْ يَحْيَی الْحَلَبِيّ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ تَرَكَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فِي الْمَتَاعِ سَيْفاً وَ دِرْعاً وَ عَنَزَةً وَ رَحْلًا وَ بَغْلَتَهُ الشّهْبَاءَ فَوَرِثَ ذَلِكَ كُلّهُ عَلِيّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام
امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم در ميان کالای خويش شمشيری و زرهی و نيزه‌ای و زينی و استر شهبایی داشت که در ترکه او بود و همه به علی بن ابی طالب به ارث رسيد (يعنی چون اين اسلحه نشانه امامت و جانشينی آن حضرت بود، به او منتقل شد و اینها مانند دين و وصيت از ترکه خارج است).
حدیث 620
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْوَشّاءِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ لَبِسَ أَبِي دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم ذَاتَ الْفُضُولِ فَخَطّتْ وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَفَضَلَتْ
امام صادق علیه السلام فرمايد: پدرم زره ذات الفضول پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم را در بر کرد، به زمين کشيده شد، من آن را پوشيدم، از قامتم بلندتر بود.
حدیث 621
أَحْمَدُ بْنُ مُحَمّدٍ وَ مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ
عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرّضَا علیه السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ ذِي الْفَقَارِ سَيْفِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم مِنْ أَيْنَ هُوَ قَالَ هَبَطَ بِهِ جَبْرَئِيلُ علیه السلام مِنَ السّمَاءِ وَ كَانَتْ حِلْيَتُهُ مِنْ فِضّةٍ وَ هُوَ عِنْدِي
احمد بن ابی عبدالله گويد: از حضرت رضا علیه السلام پرسيدم که ذوالفقار شمشير رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم از کجا آمد؟ فرمود: جبرئيل علیه السلام آن را از آسمان آورد و زيور آن از نقره بود و آن نزد من است.
حدیث 622
عَلِيّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِيسَی عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرّحْمَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ حَكِيمٍ
عَنْ أَبِي إِبْرَاهِيمَ علیه السلام قَالَ السّلَاحُ مَوْضُوعٌ عِنْدَنَا مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ كَانَ خَيْرَهُمْ لَقَدْ حَدّثَنِي أَبِي أَنّهُ حَيْثُ بَنَی بِالثّقَفِيّةِ وَ كَانَ قَدْ شُقّ لَهُ فِي الْجِدَارِ فَنُجّدَ الْبَيْتُ فَلَمّا كَانَتْ صَبِيحَةُ عُرْسِهِ رَمَی بِبَصَرِهِ فَرَأَی حَذْوَهُ خَمْسَةَ عَشَرَ مِسْمَاراً فَفَزِعَ لِذَلِكَ وَ قَالَ لَهَا تَحَوّلِي فَإِنّي أُرِيدُ أَنْ أَدْعُوَ مَوَالِيّ فِي حَاجَةٍ فَكَشَطَهُ فَمَا مِنْهَا مِسْمَارٌ إِلّا وَجَدَهُ مُصْرِفاً طَرَفَهُ عَنِ السّيْفِ وَ مَا وَصَلَ إِلَيْهِ مِنْهَا شَيْ ءٌ
موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: اسلحه نزد ما نهاده شده، از آسيب محفوظ است اگر نزد بدترين مخلوق خدا گذارند، بهترين ايشان شود (به سه حديث قبل رجوع شود) پدرم به من خبر داد که چون باز وجه ثقفيه خويش عروسی کرد، اطاقی را که اسلحه را در شکاف ديوار آن پنهان کرده بود، برای عروسی زينت کرده بودند، بامداد شب زفاف چشمش به ديوار افتاد، در محل شکاف جای پانزده ميخ ديد و نگران شد، بعروس گفت: از اطاق بيرون رو که می‌خواهم غلامان را برای کاری بخوانم پس شکاف را بررسی کرد و ديد سر میخ‌ها از طرف شمشير بر گشته و به آن بر خورد نکرده است. (نقل اين داستان دليل محفوظ بودن اسلحه از آسيب است).
حدیث 623
مُحَمّدُ بْنُ يَحْيَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَی عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ حُجْرٍ عَنْ حُمْرَانَ
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ سَأَلْتُهُ عَمّا يَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَتْ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِيفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِيّ علیه السلام عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَيْنِ علیه السلام فَلَمّا خَشِينَا أَنْ نُغْشَی اسْتَوْدَعَهَا أُمّ سَلَمَةَ ثُمّ قَبَضَهَا بَعْدَ ذَلِكَ عَلِيّ بْنُ الْحُسَيْنِ علیه السلام قَالَ فَقُلْتُ نَعَمْ ثُمّ صَارَ إِلَی أَبِيكَ ثُمّ انْتَهَی إِلَيْكَ وَ صَارَ بَعْدَ ذَلِكَ إِلَيْكَ قَالَ نَعَمْ
حمران گويد: از امام باقر علیه السلام پرسيدم درباره آن چه مردم گويند که نامه مهر شده‌ای بام سلمه داده شد، امام علیه السلام فرمود: چون پيغبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت. علمش و سلاحش و هر چه نزد او بود (از نشانه‌های امامت) به علی به ارث رسيد، سپس به حسن و پس از او به حسين علیه السلام رسيد و چون نگران شديم که گرفتار شويم (و در داستان کربلا آن اسلحه به دست دشمن افتد) حسين علیه السلام آن را بام سلمه سپرد. سپس علی بن الحسين علیه السلام آن را باز گرفت، من عرض کردم: آری چنين است، سپس به پدرت رسيد و پس از وی به شما رسيد؟ فرمود: بلی.
حدیث 624
مُحَمّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ فَضَالَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ قَالَ
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَمّا يَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِيفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِيّ علیه السلام عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاكَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَيْنِ علیه السلام قَالَ قُلْتُ ثُمّ صَارَ إِلَی عَلِيّ بْنِ الْحُسَيْنِ ثُمّ صَارَ إِلَی ابْنِهِ ثُمّ انْتَهَی إِلَيْكَ فَقَالَ نَعَمْ
عمر بن ابان گويد: از امام صادق علیه السلام پرسيدم راجع به آن چه مردم می‌گويد که نامه مهر شده‌ای بام سلمه داده شد، امام فرمود چون پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت، علمش و سلاحش و آن چه از ميراث انبياء داشت، به عليه السلام به ارث رسيد، سپس به حسن و پس از او به حسين علیه السلام رسيد، عرض کردم: سپس به علی بن حسين و پس از او به پسرش و سپس به شما رسيد؟ فرمود: آری.
حدیث 625
مُحَمّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْوَلِيدِ شَبَابٍ الصّيْرَفِيّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام قَالَ لَمّا حَضَرَتْ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم الْوَفَاةُ دَعَا الْعَبّاسَ بْنَ عَبْدِ الْمُطّلِبِ وَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام فَقَالَ لِلْعَبّاسِ يَا عَمّ مُحَمّدٍ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ فَرَدّ عَلَيْهِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللّهِ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي إِنّي شَيْخٌ كَثِيرُ الْعِيَالِ قَلِيلُ الْمَالِ مَنْ يُطِيقُكَ وَ أَنْتَ تُبَارِي الرّيحَ قَالَ فَأَطْرَقَ صل علی علیه و آله و سلم هُنَيْئَةً ثُمّ قَالَ يَا عَبّاسُ أَ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ فَقَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي شَيْخٌ كَثِيرُ الْعِيَالِ قَلِيلُ الْمَالِ وَ أَنْتَ تُبَارِي الرّيحَ قَالَ أَمَا إِنّي سَأُعْطِيهَا مَنْ يَأْخُذُهَا بِحَقّهَا ثُمّ قَالَ يَا عَلِيّ يَا أَخَا مُحَمّدٍ أَ تُنْجِزُ عِدَاتِ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِي دَيْنَهُ وَ تَقْبِضُ تُرَاثَهُ فَقَالَ نَعَمْ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي ذَاكَ عَلَيّ وَ لِي قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَيْهِ حَتّی نَزَعَ خَاتَمَهُ مِنْ إِصْبَعِهِ فَقَالَ تَخَتّمْ بِهَذَا فِي حَيَاتِي قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَی الْخَاتَمِ حِينَ وَضَعْتُهُ فِي إِصْبَعِي فَتَمَنّيْتُ مِنْ جَمِيعِ مَا تَرَكَ الْخَاتَمَ ثُمّ صَاحَ يَا بِلَالُ عَلَيّ بِالْمِغْفَرِ وَ الدّرْعِ وَ الرّايَةِ وَ الْقَمِيصِ وَ ذِي الْفَقَارِ وَ السّحَابِ وَ الْبُرْدِ وَ الْأَبْرَقَةِ وَ الْقَضِيبِ قَالَ فَوَ اللّهِ مَا رَأَيْتُهَا غَيْرَ سَاعَتِي تِلْكَ يَعْنِي الْأَبْرَقَةَ فَجِي ءَ بِشِقّةٍ كَادَتْ تَخْطَفُ الْأَبْصَارَ فَإِذَا هِيَ مِنْ أَبْرُقِ الْجَنّةِ فَقَالَ يَا عَلِيّ إِنّ جَبْرَئِيلَ أَتَانِي بِهَا وَ قَالَ يَا مُحَمّدُ اجْعَلْهَا فِي حَلْقَةِ الدّرْعِ وَ اسْتَذْفِرْ بِهَا مَكَانَ الْمِنْطَقَةِ ثُمّ دَعَا بِزَوْجَيْ نِعَالٍ عَرَبِيّيْنِ جَمِيعاً أَحَدُهُمَإ؛ّّ مَخْصُوفٌ وَ الْ آخَرُ غَيْرُ مَخْصُوفٍ وَ الْقَمِيصَيْنِ الْقَمِيصِ الّذِي أُسْرِيَ بِهِ فِيهِ وَ الْقَمِيصِ الّذِي خَرَجَ فِيهِ يَوْمَ أُحُدٍ وَ الْقَلَانِسِ الثّلَاثِ قَلَنْسُوَةِ السّفَرِ وَ قَلَنْسُوَةِ الْعِيدَيْنِ وَ الْجُمَعِ وَ قَلَنْسُوَةٍ كَانَ يَلْبَسُهَا وَ يَقْعُدُ مَعَ أَصْحَابِهِ ثُمّ قَالَ يَا بِلَالُ عَلَيّ بِالْبَغْلَتَيْنِ الشّهْبَاءِ وَ الدّلْدُلِ وَ النّاقَتَيْنِ الْعَضْبَاءِ وَ الْقَصْوَاءِ وَ الْفَرَسَيْنِ الْجَنَاحِ كَانَتْ تُوقَفُ بِبَابِ الْمَسْجِدِ لِحَوَائِجِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم يَبْعَثُ الرّجُلَ فِي حَاجَتِهِ فَيَرْكَبُهُ فَيَرْكُضُهُ فِي حَاجَةِ رَسُولِ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم وَ حَيْزُومٍ وَ هُوَ الّذِي كَانَ يَقُولُ أَقْدِمْ حَيْزُومُ وَ الْحِمَارِ عُفَيْرٍ فَقَالَ اقْبِضْهَا فِي حَيَاتِي فَذَكَرَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام أَنّ أَوّلَ شَيْ ءٍ مِنَ الدّوَابّ تُوُفّيَ عُفَيْرٌ سَاعَةَ قُبِضَ رَسُولُ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم قَطَعَ خِطَامَهُ ثُمّ مَرّ يَرْكُضُ حَتّی أَتَی بِئْرَ بَنِي خَطْمَةَ بِقُبَا فَرَمَی بِنَفْسِهِ فِيهَا فَكَانَتْ قَبْرَهُ وَ رُوِيَ أَنّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام قَالَ إِنّ ذَلِكَ الْحِمَارَ كَلّمَ رَسُولَ اللّهِ صل علی علیه و آله و سلم فَقَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمّي إِنّ أَبِي حَدّثَنِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدّهِ عَنْ أَبِيهِ أَنّهُ كَانَ مَعَ نُوحٍ فِي السّفِينَةِ فَقَامَ إِلَيْهِ نُوحٌ فَمَسَحَ عَلَی كَفَلِهِ ثُمّ قَالَ يَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ هَذَا الْحِمَارِ حِمَارٌ يَرْكَبُهُ سَيّدُ النّبِيّينَ وَ خَاتَمُهُمْ فَالْحَمْدُ لِلّهِ الّذِي جَعَلَنِي ذَلِكَ الْحِمَارَ
امام صادق علیه السلام فرمود: چون وفات رسول خدا صل علی علیه و آله و سلم در رسيد، عباس بن عبدالمطلب و اميرالمؤمنين علیه السلام را طلب کرد و به عباس فرمود: عموی محمد! قبول می‌کنی که ارث محمد را ببری و قرضش را بپردازی و به وعده‌هايش وفا کنی؟ او نپذيرفت و گفت: ای رسول خدا پدر و مادرم قربانت، من پيرمردم، عيالم بسيار و مالم اندک است و تو در سخاوت با باد مسابقه گذاشته‌ای چه کسی طاقت وصايت تو را دارد؟ حضرت اندکی سر پائين انداخت و سپس فرمود: عباس می‌پذيری که ارث محمد را ببری و قرضش را ادا کنی و وعده‌هايش را عملی کنی؟ عرض کرد: پدر و مادرم بقربانت پيرمردی عيالمند و نادارم و تو با باد مسابقه داری. فرمود: همانا اين وصيت به کسی می‌سپارم که شايسته دريافت آن است، سپس فرمود: ای علی! ای بردار محمد! قبول داری که وعده‌های محمد را عمل کنی و قرضش را بپردازی و ميراثش را بگيری؟ (در کيفيت سؤال حضرت از اين دو نفر نکته‌ای لطيف است که در خطاب به عباس اولا گرفتن ميراث را می‌فرمايد و نسبت به علی علیه السلام قرض و وعده را مقدم می‌دارد تا تلوحيا اشاره به طرز فکر آن دو نفر نموده باشد) علی عرض کرد: آری پدر و مادرم بقربانت، سود و زيانش با من، عليه السلام فرمود: من به پيغمبر نظر می‌کردم، ديدم انگشتر خويش از انگشت بيرون کرد و فرمود: تا من زنده‌ام اين انگشتر به دست کن، چون در انگشتم نهادم، به آن نظر کردم و آرزو بردم که از تمام‌تر که آن حضرت همين انگشتر را داشته باشم. سپس فرياد زد، ای بلال! آن کلاه و زره و پرچم و پيراهن و ذوالفقار عمامه سحاب و جامه برد و کمربند و عصا را بياور، علی علیه السلام فرمايد: من تا آن ساعت آن کمربند را نديده بودم، قطعه و رشته‌ای آورد که چشم‌ها را خيره می‌کرد و معلوم شد که از کمربندهای بهشتی است، پيغمبر فرمود: ای، جبرئيل را برايم آورد و گفت: ای محمد اين را در حلقه‌های زره بگذار و در جای کمربند به کمر ببند، سپس دو جفت نعلين عربی طلبيد که يکی وصله داشت و ديگری بی وصله بود و پيراهن خواست يکی پيراهنی که با آن بمعراج رفته بود و ديگر پيراهنی که با آن به جنگ احد رفته بود و سه کلاه را طلب کرد: کلاه مسافرت و کلاه روز عيد فطر و قربان و روزهای جمعه و کلاهی که به سر می‌گذاشت و با اصحابش مجلس می‌کرد، سپس فرمود: ای بلال دو استر: شهباء و دلدل و دو شتر: عضباء و قصوی و دو اسب: جناح و حيزوم را بياور جناح اسبی بود که به در مسجد بسته بود و پيغمبر برای کارهای شخصی خود مردی را می‌فرستاد که آن را سوار شود و بتازد و حيزوم اسبی بود که پيغمبر به او می‌فرمود: (پيش برو ای خيزوم (1)) و الاغلی را که عفير نام داشت آورد. پيغمبر فرمود: تا من زنده‌ام، اینها را دريافت کن، اميرالمؤمنين علیه السلام گويد: نخستين چارپایی که مرد، همان عفير بود. ساعتی که پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم در گذشت، افسارش را پاره کرد و می‌تاخت تا در محله قبا بر سر چاه بنی خطمه رسيد، خود را در آن افکند و همان چاه گورش گشت و روایت شده که اميرالمؤمنين علیه السلام فرمود: اين الاغ با پيغمبر صل علی علیه و آله و سلم به سخن در آمد و گفت: پدر و مادرم قربانت! پدرم از پدرش و او از جدش و او از پدرش نقل کرد که او با جناب نوح در کمين بوده و نوح بر خاسته و دست به کفل او کشيده و گفته: از پشت اين الاغ، الاغی آيد که سيد پيغمبران و آخرين ايشان بر آن سوار شود، خدا را شکر که مرا همان الاغ قرار داد.
توضیح: قسمت آخر روایت که راجع به سخن گفتن الاغ است، به لفظ (روی) نقل شده و معلوم نيست که چه اشخاصی آن را برای مرحوم کلينی نقل کرده‌اند و به اصطلاح (علم دراية) مرسل و مقطوع است و در مقام اعتباری به پای روايات مُسند نمی‌رسد.
